گاهی وقت ها که گوشه از هیئت وایسادم و تو رو تماشا می کنم بهت حسودیم میشه. وقتی می بینم که تو میون تاریکی هیئت به قول خودت چنان مست شدی و خودت رو غرق در کیفیت باند های سیستم صوت کردی که از خود بی خود شدی و به یک نوع جنون مقدس مبتلا شدی ! و می بینم که با اخلاص داری گریه میکنی ، که اگر به اندازه ی پر پشه ای چشمت برای امام حسین (ع) خیس بشود ، تمام گناهانت بخشیده می شود (که صد البته درسته )و اینطور به راحتی از خودت سلب مسئولیت و پاسخگویی می کنی .
نمیدونم اون جنون مقدس خوبه یا نه ولی میدونم که هیئت بنا شده تا نه شیعه در آن به نعشگی معنوی برسه ، که به احساس تکلیف برسه و مسئولیت سنگین شیعه بودن و هیئتی بودن را بپذیرد حتی به اندازه ی پر پشه ای . حیف که می دانم و درکت نمی کنم !در مورد مسئولیت شیعه بودن نه!اما در حد خودم و درحد پایین میدونم که هیئتی ها در قبال هم یه کم باید احساس تکلیف کنن،نه اینکه برعکس مایه آزار هم باشن .این یه خصلت هیئتی هست که خودم بهش رسیدم .بقیه رو نمیگم چون خودم لمسش نکردم ولی میدونم هیچکس نمیتونه به گریه زیاد، به محکم سینه زدن ،به صدای خوب و مداحی سوزناک ،به کارای فرهنگی، به چایی درست کردن تو هیئت و… بنازه و بگه من دیگه خرم از پل گذشته .
تو رو درک نمی کنم که راه رو گم کردی و به دنبال بارگاه می گردی .تو رو درک نمیکنم که خیلی راحت دل یه هیئتی رو میشکنی و عین خیالت هم نیست ،درکت نمیکنم که خیلی راحت دروغ میگی برای اینکه کارت پیش بره ،درکت نمیکنم که چرا انجام دادن یه کاری بین خودی ها مشکلی نداره و بین غریبه ترها گناهه ، همیشه فکر میکردم به همین میگن ریا ،درکش سخته برام که یه هیئتی از یه نفر بدون هیچ دلیل درستی متنفر باشه و بدتر از اون این که جلوش خنده و شوخی و … و امان از پشت سر ، همه چیز گفته بشه ، مگه این همون نفاق و تهمت و غیبت نیست ؟
من هر وقت با تو و کنار تو در هیئت نشستم دیدم بالاترین و اوج شور روضت و بالاترین درخواستت هنگام عزاداریت این بود که : مولا حرم نداره ! و این را نمی توانم متوجه بشوم که چرا تو دغددغه ات برای معصومی که تا در دنیا بود درد هایی به غیر از داشتن ساختمان و بارگاه برای خودش داشت ، حرمه؟
مداح میاد میگه : آنقدر بی غیرت شدیم که به حرم تجاوز می شود و صدای هیچکداممان در نمیاد . کاش به این مداح بگیم این خیلی بده و بدتر از اون، بی غیرتی همه ما نسبت به وضع جامعه هست و چون الان بحثمون هیئته ،از بین رفتن میلمون نسبت به ارمان های هیئت هاست.همون ارمانهایی که حضرت زینب(س) به خاطرش این همه سختی کشید و همون اعتقادی که به خاطرش از امپراطور زمان خودش نترسید واز حق دفاع کرد .
نویسنده وبلاگ صفای خلوت خاطر در آخرین پست وبلاگ خود نوشت:
