حجاب، نوک سرنیزه شبکه انگلیسی

قسمت اول این برنامه در باره مسئله مهم و حائز اهمیت «حجاب» بود که بخش اول آن این هفته روی آنتن رفت و قسمت دوم آن نیز هفته بعد پخش خواهد شد.

آنچه که در قسمت اول این برنامه به آن پرداخته شد استناد به یک کلام از امام خمینی(ره) در اوائل انقلاب بود مبنی بر اینکه حجاب برای زنان ما اختیاری است و نه اجباری، و در ادامه مجریان این برنامه که خود در نقش کارشناس نیز بر آمده‌اند به تحلیل این موضوع پرداخته و با بررسی آراء فقهی برخی از مراجع این امر را- حجاب اجباری- به چالش کشیده و به عبارت دیگر این گونه وانمود کردند که حجاب اجباری پایه های فقهی محکمی در میان مراجع شیعه نداشته و یا حداقل امری اختلافی است و نباید دولت بر این پایه –فتواهای اختلافی- این موضوع را اجباری کند.

در ابتدا و قبل از پرداختن به این شبهه باید تذکری به جامعه ارتباطی و هنری داخل داده شود مبنی بر آنکه : آنچه امروز از طرف بیگانگان مورد هجمه و هجوم قرار گرفته است مبانی و اصول و پایه های عقیده و ارزش‌های دینی است؛ به بیان دیگر امروزه رسانه های غرب علاوه بر آنکه با تسویل و تزئین ظاهر برنامه های خود دل و عقل مخاطبین خود را می‌ربایند، با تولید برنامه هائی بعضاً عمیق‌تر تیشه به ریشه اصول زده و مبانی دینی آنان را می‌لرزانند. با این دو عمل ابتدا عوام را فریفته و با تمسک به ظواهر از جاده مستقیم دور می‌کنند و سپس با طرح شبهات و اشکالات خواص را متزلزل کرده و اندیشه آنان را می‌لرزانند؛ آنگاه جامعه ای که عوامش فریب خورده و خواصش لرزان باشند توان ایستادگی از آن سلب می‌گردد به راحتی در برابر خواسته غیر کمر مقاومت خم می‌کنند.

بنابراین امروزه وظیفه نهاد های رسانه ای ما اعم از رسانه ملی و سیما و سینما این است که گوشه چشمی هم به این موضوعات اصلی و طرح شبهات پایه ای بیندازد تا اگر بیگانه طمعی در آن سطح کرد خیال خام او را با پاسخ و تبیین و بیان حقیقت برای مخاطبین خاص و عام خنثی سازند و الا با تبلیغات ظاهری اگر عوام را می‌شود جلب نمود اما نمی‌توان خواص جامعه ای را با این تبلیغات سطحی نگه داشت و اگر خواص کشوری در نظر و عمل و در اندیشه و انگیزه لرزان شد قطعاً آن جامعه در فرهنگ و متعاقب آن در حوزه های دیگر فرو خواهد ریخت .

اما آنچه مختصراً در باب مسائل مطرح شده در آن برنامه موهوم ذکر شد باید اشاره کرد که در فقه ما مسئله وجوب حجاب تقریباً مورد نظر جمهور است اما آنچه در یک جامعه اسلامی حجاب را اجباری العموم می‌دارد نه فتوای جمهور مبنی بر وجوب حجاب است بلکه قانون مصوب نمایندگان ملت است که یک امر را در سطح جامعه اجباری می‌کند.

برای توضیح باید گفت که اگر در فقه شیعه امری وارد شده باشد برای اجرای آن امر در سطح جامعه باید به قانون تبدیل شود و این همان اصلی است که امام (ره) از آن به «جمهوری اسلامی» تعبیر فرمود و معتقد بود که مجلس – به طور کل خواست ملت مسلمان- در رأس همه امور است.

اگر در جامعه ای مردم آن جامعه نوع خاصی از پوشش را برگزیدند و آن‌را به صورت قانون در آوردند دیگر نمی توان گفت این امر-اجبار رعایت قانون پوشش در سطح عمومی-با آزادی‌های فردی منافات داشته و نباید از سوی دولت اجرا شود.

مادامی که در کشور جمهوری اسلامی این قانون بر قرار است باید به آن احترام گذارد و اگر افرادی از گوشه کنار جهان این خواسته عمومی ملت را مخالف با آزادی‌های فردی می شمارند باید بدانند که این سخن ایشان با اصل آزادی‌های فردی و دموکراسی در تضاد روشن بوده و جائی برای دفاع ندارد.

اگر امروزه در کشوری مانند انگلستان مردم آزادند که با هر نوع پوششی در سطح جامعه تردد کنند این منوط به خواست آن مردم است که در مجلس آن کشور به قانون تبدیل گردیده و از این جهت است که قابل اجرا و احترام است هر چند می‌دانیم که در این کشورها نیز برای پوشش در انظار عمومی نیز حدی وجود دارد که البته این حد با آنچه در کشور ما و شاید برخی کشورهای دیگر اسلامی اجرا می‌شود متفاوت است که البته این حدود پذیرفته شده در همان کشورهای غربی نیز تابعی از قانون آن کشورهاست و به این شکل نیست که هر فردی در هر کجا بتواند با هر نحوی از پوشش حضور یابد.

این همان قانون دموکراسی و یا جمهوریتی است که در کشور ما نیز در حال اجراست با این تفاوت که در این سرزمین مردم و ملت ان هنوز خواهان رعایت اصول و ارزش‌های دینی در سطح جامعه خود هستند و امید می‌رود که با تبیین این اصول و پایه های عقلانی آن از سوی متفکران و صاحبان رسانه این خواسته عمومی ادامه دار بوده و مانع از تزلزل این استوانه در برابر تحریکات و شبهات بیگانه شویم. که اگر چنین کنیم و مبانی ناب اسلامی را با جوهر عقل شکوفا ساخته و به مخاطب عرضه کنیم دیگر هیچ روش شبهه افکنی  جدید و قدیمی توان منحرف کردن و متزلزل ساختن عوام و خواص ما را نخواهد داشت و این جامعه به هیچ سمت نو و جهت کهنه ای متمایل نمی گردد.

بهای باده ی چون لعل چیست ؛ جوهر عقل
بیا که سود کسی بُرد ؛ کین تجارت کرد .