آقا مرتضی آوینی
نه زیاد بی‌ربط :در این شهر صدای پای مردمی است که همچنان که تورا می بوسند طناب دار تو را می بافند...
پانوشت:” هــــیس…{خواهشه نه دستور}!
ز کودکی به گردن ما شال ماتم است
نابرده رنج ، گنج به ما داده ای " حسین"!
ملا
محمد باقر مجلسی صاحب بحارالانوار به خط خود نوشته است. بنده خطاکار
محمدباقر مجلسی فرزند محمد تقی، شبی از شبهای جمعه درباره دعاها مطالعه می
کردم. دعایی نظرم را جلب کرد که الفاظ آن کم بود ولی معنای زیادی داشت. آن دعا را در همان شب خواندم. شب جمعه دیگر خواستم همان دعا را بخوانم؛ ناگهان صدایی از سقف خانه شنیدم که گفت: ای فاضل کامل! هنوز کرام الکاتبین از نوشتن ثواب این دعا که در شب جمعه سابق خواندی، فارغ نشده اند که تو دوباره می خواهی آن دعا را بخوانی!
آن دعا این است:
" بسم الله الرحمن الرحیم ،
اَلْحَمْدُ لله مِنْ اَوَّلِ الدُّنْیا اِلی فَنائِها وَ مِنَ الآخِرَه اِلی بَقائِها
اَلْحَمْدُاللهِ عَلی کُلِّ نِعْمَه ، اَسْتَغْفِرُالله مِنْ کُلِّ ذَنْبٍ وَ اَتُوبُ اِلَیْه ،
وَ هُوَ اَرْحَمُ الرّاحِمینَ "
کافی است دلت گیر حسین باشد...